7 Mart 2016

Akif Haner, Keşke Biraz Rasyonel Olsan Ayla Abla

ile izdihamdergi

Akşamları daha bir severim İstanbul’u. Aslında İstanbul’u sadece akşamları severim. Tamam itiraf ediyorum artık İstanbul’a aşık değilim. Bence ilişkimize bir yaz molası vermeliyiz. Kabul edelim ikimiz de çok dağıldık. Bu ayrılık ikimize de çok yakışacak. İstanbul kulağıma eğildi ve ‘benden uzaklaşman gerekiyor, ben gereğinden fazla meydan savaşı yaşadım sense ait olduğun duygular altında ezildin. Sağlıklı değiliz.’ dedi.

O an durdum. Beynim durdu. Haklıydı. Uzaklaşmam gerekiyordu. Aklım buna olur vermek istiyordu ama bu gidiş öyle beribenzer bir gidiş değil. Özünde döndüğünde bulamayacak olmak barındıran bir gidiş. İç kanama gibi. Çok zor geliyor yaşamak. Öyle gidilmiyor. Kabul edemedim ama İstanbul avcumun içinden kayıp gitti. Ben öylece kaldım. İstanbul meydan savaşlarının vermiş olduğu yorgunlukla hemen oraya yığıldı. Ben arkama bakmadan kahroldum.

Sonra bir camiye gittim. Şadırvandaki ayna yüzümü tüm kirliliği ile bana yansıtırken gözlerimin buğulu halini seyretmeye başladım. Dizlerimin bağı çözülüp de tabureye oturunca ezan okunmaya başladı. Ellerimin kiri yavaş yavaş akarken suyun döküldüğü kanala, günahlarım batmaya başlıyordu kulunç gibi. Gözyaşlarım yüzüme su değmesini bahane edecek kadar bilinç sahibiydi.

Benim gözlerim kızarır ağlayınca ve annem bunu fark eder. Oysa annem gözlerimin kızarıklığını göremeyecek kadar uzaktaydı. Ama olsun ‘Allah görüyor’ du. Önemli olan da buydu.

Ne zaman caminin dibinde telefonla konuşsam bitmek bilmeyen yatsı ezanı o anda okunup bitmişti. Düşünceler bitmiyor. Düşünmek ölüm gibi, bitmiyor. Şarkıların merhameti yok. Seni koparıp götürürken sürüklenmene aldırmıyor.

Şadırvanda ezanı dinlerken tarifi imkânsız duygulara kapılan ben, yere göğe sığdıramıyorum şairden ödünç alınmış gövdemi.

Kavgalardan bıkmışlığın, yorulmuşluğun nefes nefese kalmaları eşliğinde bir şehirle kavga ediyorum. İmla hatalarım var.

Dağıldım, yoruldum, toparlayamıyorum. Deniz martı ve vapur şiirden kaldırılmasaydı süslü bir yazı yazardım ama elimde şehir kaldı bir tek. Kovulmuşluğun şaşkınlığı hazır bu kadar taze iken kulaklarını bir çınlatayım dedim.

Biliyorum şairler hala fakirken siz esen kalamazsınız.