Jan Devrim, Seni Sevmekten Vazgeçiyorum

Seni sevmekten vazgeçiyorum, bir tanem. Kirleniyor aşklar ve kelimeler eskiyor bundan bahsettikçe. Biliyorum, kağıtta göz yaşların birikecek. Ama ben aşkların güzelliği ölmesin diye, seni sevmekten vazgeçiyorum. Lütfen ağlama, bir tanem.

Bülbül ve gül bir “imaj” olmuş biliyor musun? Hâlbuki dinledikçe kanıyla bembeyaz gülü boyayan bülbülün öyküsünü içimiz ürperirdi. Kanı ile boyanıyor bir bülbülün ruhsuz bedenler ve yazık oluyor sevdadan bahsettikçe biz. Seni sevmekten vazgeçiyorum, beni bir daha bekleme.

Mektuplar bitiyor, telefonlar bir suskunluğun habercisi. Yüreklerde sessiz bir isyan büyüyor. Kimse kimseye bir güzelliği tavsiye etmiyor. Yüreğim yanıyor bu manzarayı gördükçe ve içimdeki öfke büyüyor. Ama hayat değişmiyor. Kirlenmekte her güzellik ve eskiyoruz birbirimize bu kadar uzakta.

Hatırlar mısın, seni sevmeyi öğrenmiştim ilk. Sonra da beni sevmeyi öğretmiştim incileri sayarcasına denizde. Zor oldu telefonda sesini duymam ve mektuplar birer destandı o zaman. Bir mektup ardına ikincisi gelirdi, posta kutuları bir hasretin yetersiz depolarıydı. Mahcup bakıyorduk birbirimizi görsek sokakta. Halen öyleyiz değil mi?

Halen birbirimizi gördüğümüzde eğiliyor başımız ama onlarsaldırıyorlar bu güzelliğe. Sayılı bir güzelliğin acıklı temsilcileriyiz. Bu sevdayı eskitmemeliyiz. Seni sevmekten vazgeçiyorum, ben bir hain olamam.

Sanki tutulmadıkça eller, kirletilmedikçe güzel iki ruhun vuslatı bedenlerin bitmez tutkusu ile devam edemiyor bir sevdanın büyüdüğü mecra. Yüreğimize reklam panoları asacaklar, çok korkuyorum. Beni anla ve unut, seni sevmekten vazgeçiyorum.

Lütfen ağlama.

İzdiham