23 Mayıs 2016

Vural Kaya, Çocukluğum da Öldü Dayımla

ile izdiham

Dayım öldü fakat dayım facebook’ta yaşıyor hala
Dayım aslında talihli adam, talihi nereden geliyor
Derseniz onu ben de bilmiyorum
Çocukluğumdu dayım, çayırlık çimenlik seksenlerde eski bir eskizdi
Talihi ta buralara dayanır desem gene de ikna edemem sizi
Boynuna alırdı beni, havalara atardı, gene yap- yapardı
Dayım, çocukluğumdu, oyuncak kamyonumdu
Seksenlerdi dayım, su basmanı bitmemiş evlere benzerdi çocukluğum
-Sokul Şimdi Çağına Uluyan Şeylerin Ve Kıvrak Sev Nehr’et Uzasın Kirli Kurmaca-
Seksenler deyince aklıma düşen aklımı kemiren…

Dayım öldü fakat dayım yaşıyor gene yaşa-yaşar; elvan şekerdi dayım
Gelecekte bir gün yeniden kopup gidecekler için bir akşamdı
Yanında bir de gurbet söyleyecek kuşlar sana
Zamana yaslanıp büyüdüğüm demir asamdı dayım
Bir olup birlik bir kan çeker aldanır geride kalan
Karlı bir coğrafyada nisanları hiç ama hiç gelmesiz
Böyle çiçekli böcekli laflar ettiğim için kınanmayı hak eden de benim
Dayım dayımdı sadece, kasabanın ırmağına giden yolda
N’olsun işte alışıp gidiyoruz kaosa ve başka şeylere de; alışın tabii
Şose çağlardan geçtik görmediler savruluşumuzu
İnsan da ölebilirdi zamanla insan da ölüyor işte zamanla
Dayım gibi, alıp götürdü dayım çocukluğumu da
Fakat umursamıyor şimdi bunları, umursasa bir cevap verirdi
Anlattıklarıma.