2 Mart 2017

Ahmet Fırat Yaşar, Yok; Olan

ile izdiham

Sen bu şiiri okurken ben çok uzaklarda da olamayacağım

Varlığımın
yok kanıtı
Rica ettim
ellerimden düşen çiçeğe
Nolur beni de götürsün rüzgar
Burda yok duracak yer
herkes üstüste
Herkes her şey burada
yok, olacak yer

Bir daha düşün dendiğinde
Düşmek anlamışsam
Sahip olmakla ait olmak arasındaki
boşluğa tutunmuş
Ve aynaya bakınca gördüğüm küfrü
Savurmuşsam
-her biri yanıma –
Kovulmuş gibiysem
-gibiden fazlaca-
Hiç kimseysem artık
-hiç kimseden az-
Ne renk tutar derim
Yüzümde alaca
Koreli bir askerim
Japon ordusunda

Anlaşılsa ki
Değilim onlardan
Bilinse bu kızılcık şerbeti değil
Yaşatmazlar beni
Öldürmezler de
Nasıl olsa
yaşamak tenezzül etmekmiş
Kaşıklarlar beni
Ağıtlarlar da
Yüzüm olsa
yüzlere teveccüh etmezdim