Zehra Betül Aydın, Taş Duvarlar Arasındaki Sesim

Ben ellerimi bu duayla yıkadım
Oturup bir dağın eteğine ağladım

Üzerimde bir şehrin firavunu
Sırtımda doğru söylemekten yapılmış bir gök
Üzerimde adını, ağzımla anmaktan utandığım
Bir şahidin ayak izleri

Üzerimde
Gözlerimi, vurmasından en çok korktuğum kıştan
Ağzımı, bıçak açmıyormuşluğumdan tanıyan
Yaşamak sanatının kahramanları
Hani şu,
İnsanı, en çok yakışan yerinden
Ellerinin tersiyle iten
Ödünç dünyanın insanları

Üzerimde,
Vaktinden önce söylemekten korktuğum
gazelin sesi
Sırtımda, sürgünden kalma bir mısra
Yanmaya kabil tüm yakıtı alevlendirmekten geliyorum
İşte ben
Oturup bir yağmura
Sesimle ağlamaktan geliyorum.

Zehra Betül Aydın

İZDİHAM