8 Temmuz 2017

E.M. Cioran’ın Var Olma Eğilimi Kitabından Alıntılar

ile izdiham

“İnsan her zaman taşıdığı ben tarafından telef edilir: Bir isme sahip olmak kesin bir yıkılma biçimine talip olmaktır.” (s.9)

“Kuşkusuz her şey bilinçlerimizde bozulup çürüyor: Boşluk bile kirli orada.” (s.38)

“Hiçbir dış etki sizi zorlamadığı halde, hiçbir yere ait olmamak kolay değildir. Mistikler bile ancak korkunç çabalar pahasına arınmaya varır. Kendini dünyadan söküp çıkarmak, ne yaman bir yok olma uğraşı!” (s.55)

“Umutlarınızı yoldan çıkarmak arzusunda değilim: Yaşam üstelenecek bu işi. Herkes gibi siz de bozgundan bozguna geçeceksiniz.” (s.92)

“Kuşku, onu çürüten ya da onunla savaşan her şeyle artar; başka bir hastalığın içindeki hastalıktır bu, takıntı içinde bir takıntıdır. Dua ediyorsanız, duanızla aynı düzeye çıkar; sayıklarsanız, tümüyle buna öykünüp bunu gözetecektir; bir baş dönmesinin ortasında, baş döndürecek şekilde kuşkulanacaksınız.” (s.95)

“Ne zaman ki bir takım şeylere önem verdiğimi görsem kendi kafamı suçlarım, ona güvenmem ve bir zayıflıktan, bir bozukluktan kuşkulanırım. Kendimi her şeyden kurtarmaya, kendimi kökümden sökerek yükselmeye çalışıyorum; beyhude ve yararsız olmak için, köklerimizi kesip atmalı, metafizik yabancılar haline gelmeliyiz.” (s.95)

“Hiçlik beni sardığında ve, Doğulu bir söze göre “boşluğun boşluğuna” ulaştığımda, böyle bir aşırılıktan yıldırım çarpmış gibi, son çare olarak Tanrı’ya başvurduğum olur, bu ancak kuşkularımı ayaklar altına alma, kendimle çelişme ve ürpertilerimi çoğaltarak, orada bir uyarıcı arama arzusundan olsa bile. Boşluk deneyimi inançsızın mistik eğilimidir, yalvarma olanağıdır, onun doluluk ânıdır. Sınırlarımızda, bir Tanrı çıkıverir ortaya, ya da onun yerini tutan bir şey.” (s.97)

“Derinliklerle ilişkisini kesmeyen, onlarla düşüp kalkan kişide bir saygı uyandırmıyor “gizem”, ondan hiçbir şekilde söz etmez, ne olduğunu da bilmez; orada yaşar… İçinde devindiği gerçeklik ondan başkasını kapsamaz; daha aşağı ve ötede hiçbir alan yoktur; o, her şeyin aşağısında ve her şeyin ötesindedir. Aşkınlıktan usanmış, zihinsel işlemlerin ve onlara bağlı yükümlülüklerin üstündedir, dayanağı sonu gelmez ilgisizliğidir… Ne din, ne metafizik karıştırır kafasını; dipsizlikteyken neyin dibini bulacak ki? Doymuştur kuşkusuz? Ama hâlâ var olup olmadığını bilmez.” (s.173)

“Bahara özgü bir yok olma, yıkımdan daha çok bir sona ermedir ölüm, bizzat kendimizin üstüne daha iyi çıkalım diye döndürür başımızı; aşk da öyledir, bir çok yönden akrabadır ölümle: İkisi varoluşumuzun sınırlarını parçalayacak derecede zorlar, bizi darmadağın edip güçlendirir, bütünlük diye bin dereden su getirip yıkıntıya çevirirler. Birbirinden ayrılmaz olduğu kadar birbirine de indirgenemez olan öğeleri temel bir muğlaklık oluşturur. Evet, bir noktaya kadar, aşk yoldan çıkarır bizi, nice genişleme ve gurur duyguları arasında! Keşke ölüm de nice ürpertilerle öyle çıkarsa bizi yoldan! İçimizdeki insanı bu duygularla, bu ürpertilerle aşarız, ben’in kazalarını da.” (s.186)