Şafak Tarhan, Yeryüzü ve Hiçbir Şey

fener olacak yaşadıkça;
ileride, eski fotoğraflar kadar,
yaprakları sonbahar, yolun aşağısında
ve pis çaputlara sarılı uyuyan çocukların ardında.
evet, bir fener bulunacak
yoksa bir hiç.

bir yakışır hayata, rakamla sonsuzluk
görünmese dünya günahlardan önce
kalabalık.

bir yerlere varmadan işaretlediler uyanan çocukları,
zaman çekilmişti mevsimlerden,
fener uzaktı.
karanlıktı her yan;
kendini pencere kenarlarına terk eden gökyüzü gibi
ve her evin resmi kadar yalnızdı.

mâni dilimden dökülmeye, sükûnet
asfalt ovaların, yürüyordum
tüm yolları kendime.

ilk ağladığımda kondu gelinen nokta
denklendim sabahına dünyaladığım gecenin
sonunda ezan tafsilâtıyla serildi gözlere
göğüm kamaştı, ovaladım
gözlerim aydınlık, dolandım alt alta.
bakınca pencereden;
biteviye işlenen mânâ,
camdaki buğu, zikreden sarkıt,
çatılar,
yeryüzü ve hiçbir şey;
her şey sonsuz çağrıldı pencereden.

Şafak Tarhan

İZDİHAM