Mustafa Yördan, Yük

üstümde bir dağ var kalbimi ezen
üstümde ölü bebeklerin 
iki sorgu meleği gibi duran gözleri 
ellerimle yokluyorum 
kalbim yerinde değil gibi bir acı 
kalbim silahın kabzasında biriken ter
bitirmek için bu nukûşu azabı
konuşmayı bilmeyen bebeklerin 
anlattıklarını duymam yeter 

avuçlarımda yetim kızların dilekleri
avuçlarımda titreyen bin yıllık dualar
bir söğüt gölgesinde uyuyan mecruhum
düşümde nehir kenarı bembeyaz efkar
kamaşıyor şimdi baruttan ruhum
ölüm denizinde yüzen kadınlar
gövdeme bir kaya gibi çökmüş 
terkedilen 
minaresiz ezanlarbebekler ölünce ağlamıyor, görüyorum
doğurmayın beni artık analar
ben bu kalbi taşıyamıyorum 

İZDİHAM