Atakan Yavuz, Varken
Sen varken bütün çiçekler kekeme
ve harabe bütün şehirler
sen varken kuşlara misafirliğe gidiyor ellerim
nergis bile gönül koyuyor sulara.
Sen varken karadan giderek uzaklaşıyorum
seren direkleri koyuyorum antenlerin yerine
akla karşı savunuyorum kendimi, bankalara, karanlık adamlara
sıvasız evlerde merhamet oluyor adın
okuma gözlüğü yaşlılarda.
Bileyiciler kıvılcım satmıyor bana sen varken
keçeciler sessizlik
suların göğsü birden genişliyor,
benden fotoğraf alamıyor iskelelerin tanrısı.
Sen varken güllerin tekeli birden kırılıyor
eli havada kalıyor mevsime kılıç çeken ne varsa
uslu bir dere oluyor boynunda kumruların
benimle kanat değiştiriyor sen varken sarı asma.
Sen varken bana yalnızlık bulaştıramıyor devler
keşiş dağını gösteriyorum padişaha,
diyorum buralar hep senin olsun
işe yaramaz olan ne varsa ver bana
tan yerleri, yenilgiler, eğnik, mor süsen.
Kişi yoksul mu olurmuş
Sen varken.
Atakan Yavuz
İZDİHAM
