Azer Bülbül Röportajı

Almanya’da kardeşim evleniyordu, onun düğününe gittim, oradan da Sevgililer Günü konserimiz vardı Hannover’e ona geçtim. Şimdi tekrar ayın 3’ünde büyük bir konserimiz olacak Amsterdam’da. Oğuz Yılmaz, Popstar Mehtap, Uğur Karakaş kardeşimizle oradayız. Oradan gelince de en son albüme gireceğim işte…

Evet, Zoruna Mı Gitti. İnşallah döndükten sonra Nisan’ın 15’inde yeni albüm için stüdyoya girip onu çıkaracağız…

Ooo, çok küçük yaşlarda başladım ben. Kars Arpaçaylıyım. 13-14 yaşlarında okulda türkü söylemeye başladım. Ondan sonra Almanya’ya gittim. Babamlar orada yaşıyordu. Müzik hayatımız Almanya’da devam etti. İşte orada bir düğünde şarkı söylerken Yıldız Tezcan ve ekibi de oradaydı. Beni gördü, derhal gruba dahil etti. Turneye çıktık. İşte benim adım aslında Subutay Keskin, Yıldız Tezcan Azer Bülbül adını verdiler bana.

Almanya’da Anadolu Gazinosu vardı. Asım Bey diye de bir patronumuz vardı. Onun orada konuldu bu isim. Öyle başladık…

Yıldız Tezcan’ın aklına geldi, orada yazdı, nedenini bilmiyorum. Ben o zaman türkü söylediğim için herhalde. Öylece kaldı o isim. İlk gördüğü anda “Seni gruba dahil ediyorum” dedi. Hemen adımın yanına Azer Bülbül yazdı, fotoğrafımı aldı, o isimde kaldı gitti.

“Niye Azer?” diye sormadım. O zaman utangaçtım, çekingendim. Bir de yeni başlıyorduk, sorgulamadım, öyle oldu.

Sonra geldim işte, Türkiye’ye Uzelli Plak için altı yedi tane plak yaptım. Oradan 1994’te Barış Müzik’e geçtim. Burada Kurşun Yedim Sol Yanımdan diye bir parça söyledim, onunla birlikte Azer Bülbül oldu. Kendiliğinden oluverdi.

99’da askere gittim, iki sene askerlik yaptım. Askerlikten sonra biraz iniş yaptım gibi göründü ama tekrar toparladım. Allaha şükür. Şimdi iyiyim. Her sene bir şarkı patlamak zorundasın, kaset tutmadı mı, şarkı satmadı mı biraz iniş yaptın gibi görünüyor. Tabii bizim kendimizi tanıtmaya ihtiyacımız yok, zaten tanınmışız. Bir şarkıya bakan bir olay yani.

Bilmiyorum ki. Ben kurmadığım için hiç bakmıyorum o sitelere. Dinleyici aralarında birbirlerine yazıp gönderiyorlar ben hiç bakmıyorum.

Ben çok sevmiyorum göz önünde olmayı.

Daha iyi böyle, daha rahat yaşıyorum hayatımı. Çok önde olsam bir sürü şey gelecek başıma, yakınlarıma. Ben böyle daha mutluyum.

Ben onlara konserlerle programlarla ulaşıyorum sürekli. Sürekli Anadolu’yu geziyorum, onların bulunduğu şehirlere gidiyorum. Oralarda programlar yapıyorum. Halkın içindeyim hiç kopmuyorum onlardan.

80’li yıllarda Türkiye’de arabesk de, halk müziği de çok daha başka bir yerdeydi. Şimdi kulvarı kaydı, fantezi müzik olarak anılıyor.

İsmi değişiyor gibi oldu ama bizim türümüz aynı. Şu an piyasa çok kötü. İnternetten indiriyorlar şarkıları. Ama biz dinleyicilerimize ulaşmak açısından her sene ya da iki senede bir albüm yapmak zorundayız. Allaha şükür 100-150 elli bin satıyoruz, pek o kadar da iyi değil ama hiç satmayanlar da var. İnternetten şarkı indirmek Türkiye’de tam oturmadı, Avrupa’da her indirilen şarkı için 2 avro ödüyorlar. Türkiye’de ne zaman oturacak bilmiyorum. Onun dışında bir fark yok burasıyla orası arasında. Buradaki hayranlarım biraz daha kendilerini kesiyorlar mesiyorlar ama orada öyle bir şey yok, onlar aşmış biraz bazı şeyleri, biraz daha bilinçliler tabii.

Pop, batı okumaya başladı. Şimdi sosyetenin Müslüm dedesi oldu. Ben başarılı buluyorum valla. Demek ki herkes her şeyi söyleyebilir. Ama ben türümü değiştirmeyi düşünmüyorum. Biz sevda ulaşılmazlığını anlatıyoruz. Bizim türümüzde Türkiye’de bizim gibi yaşayanlar, sevenler, ulaşamayanlar, varoşlar var. Zengin fakir olduğu müddetçe sevda ulaşılmazlığı var. Müslüm dede oldu, bana artık baba derler. O dedemiz artık.

Valla biz sürdürüyoruz Allaha şükür. Mecbur sürdüreceğiz, başka iş yapmıyoruz, bizim işimiz sanat. İşimiz bu bizim. Müzikten ayrı kalmıyorum elimden geldiği kadar. İstanbul’daki sanatçı arkadaşlarımın birkaç tanesiyle sürekli görüşüyorum. İbrahim Erkal, Metin Şentürk samimi dostlarım. Bu internet hepimizi biraz küstürdü. Eskiden 1 milyon satıyorduk, şimdi 100 bin satıyoruz. İnsan üzülmez mi? Emeğimizin karşılığını alamıyoruz ama sahneye ağırlık veriyoruz, programlara çıkıyoruz artık.

İlk çıktığımda Kurşun Yedim Sol Yanımdan şarkısı patladı. Kaset 1 milyon 400 bin sattı. O zaman çok büyük bir rakamdı. Benim mesela Zordayım kasetim 1 milyon 800 sattığı zaman İbrahim Tatlıses’in Ah Keşkem kaseti 300 bin satmıştı. Ondan sonra kendiliğinden oluştu bütün kareler. Bir anda oldu.

Ben her yere gidiyorum, herkese ulaşmak için. Sadece İstanbul’da yaşayan insanlara değil. Ben de herkes gibi insanım. Bir sesimiz güzel diye insanlara starlık yapmak çok da iyi bir davranış biçimi değil. Ben hiç de koskoca değilim, Allah koskocadır. Hiçbir zaman dinleyicilerime star gibi davranmadım. İnsan sevenlerinden korkar mı? Bu meslek nankör bir meslek. Sen bırakmadığın anda bakıyorsunuz o seni bırakmış.

Hâlâ yapıyorlar. Ben geçen gittim Konya’ya gene kesti kendini çocuk. Üzüldüm ama ne yapacaksın? Yapıyorlar işte. Ben sahneden görüyorum onları. Şarkı söylerken gözümü açıyorum bakıyorum ki ortalık kan olmuş. Allahım… İyi ama çok kötü oluyorum, ben zaten kan görmeye dayanamam. Kan tutar beni. Söylüyorum “Yapmayın etmeyin” diye ama onlar babalarını dinlemiyorlar ki, beni mi dinleyecekler?

Konuştum. “Kendimden geçiyorum abi seni görünce” diyor. Sokakta görüyor, selam veriyor ama konser anında gördüğü zaman psikolojisi ayrı. Onu anlayamadım ben. Bir de beni görünce mi artık, bilmiyorum. Onlar hastaneye falan gitmiyorlar. Kendi kendilerine kapanıyor yaraları. Jiletle kesiyorlar ama çok ince kesiyorlar, yöntemini biliyorlar. Adana konserinde bıçakla kendini kesen oldu. Fırladı çıktı sahneye.

Böyle anılmaktan çok rahatsız oluyorum ama engel olamıyorum. Sahneden inip elinden jileti mi alacağım? Ona zaten engel olamazsın, jileti kimin elinden alabilirsin ki? Tak, tak, tak atıyorlar kendilerine. Bir de dillerinde saklıyorlar, aramalarda bulunmuyor. Üst araması yapılıyor ama dillerinde sakladıkları için bulunamıyor.

O zaman ben çok dardaydım. Ben kendi üzerime yazarım tüm şarkıları ama bütün insanlar arasında benim gibi yaşayanlar var demek ki bir duygu paylaşımı oluyor. O andaki psikolojim neyse onu yazıyorum, onu söylüyorum. Benimle aynı durumda olan insanlar da var. Tutan şarkıların çoğunu ben yazmışımdır, Kurşun Yedim, Dokunmayın Çok Fenayım, Zordayım, Ben Babayım. Bunlar hep benim hayatımın içinden çıkan şeyler. Zaten yaşanmış olmasa önem taşımaz bence. İnsanlara da gerçek oldukları için bu kadar yakın geliyorlar bence. Herkes darda, demek ki zamanla herkesin dünyasına giriyor.

Mahsun Kırmızıgül Güneşi Gördüm filminde benim şarkıdan esinlenmiş. Ben Babayım şarkısının sözlerine bakın: “Üç oğlum var biri dağda, biri asker biri zorda.” Çok güzel bir film ama seyrettim, tebrik ediyorum Mahsun’u. O şarkıyı Hamza Dekeli babamız vardı onunla köyde bir akrabamız vardı, Mahmut Abi, ona bakarak yazmıştık. Bir oğlu asker, bir oğlu dağdaydı, biri de zordaydı, Gerçek yaşanmış bir olaydı. Dekeli mahkemeye vermiş galiba. Ben öyle şeyler yapmam, bir de tebrik edeceğim kendisini.

Baba diyorlar daha ne desinler. Normal hayatımda hiç kot falan giyemem. Zaten yakışmıyor diyorlar. Spor da yapmıyorum, sahne benim sporum. Evde eşofman giyiyorum bazen. Zaman bulursam saunaya gidiyorum o zaman giyiyorum bir de. Azer Bülbül böyle oluştu, öyle de devam ediyor. İnsanlar da görse yadırgar zaten.

Albüm hazırlıkları sürüyor. Yıldız Tilbe’nin de Barış Müzik’ten albümü çıkacak, onun için sekiz şarkı hazırlamış. Ondan bir şarkı alacağım, bir şarkıda da beraber düet yapacağız. Bir dizi çalışmamız vardı, altı bölüm çektik, daha yedi bölüm çekilecek. Albüm nisan-mayıs gibi çıkmış olacak.

“Subutay” olarak 18 yıl yaşadım.

Boşandım, o iş bitti. 10 aydır bekârım. 12 senedir boşanamıyordum. Seneler önce babamların isteği üzerine bir evlilik yapmıştım.

Yok ya olur mu, insan hiç öyle söyler mi? Öyle birşey yok. Zaten üç gün birlikte yaşadık. Evlendikten üç gün sonra ben çıktım gittim, sonra geri dönmedim. Ailemin isteğiyle evlendim tamamen. Evi terkedince aileden tepki oldu ama dönmedik bir daha, bir kere çıkmış gitmişim. Muhalefet edemedim evlenmeye çünkü ekonomik özgürlüğüm yoktu. O zaman yaşım 19’du. Evlenince o düzeni gördüm, akşam kaçta geliyorsun, kaçta gidiyorsun falan derken sıkıldım. Artık ailem de beni kabul etti. Babam bile “Azer Bey naber” diyor. 18 sene Subutay’dım, 20 senedir Azer’im. Azer daha çok yaşadı Subutay’dan.

“Titremem duygu yoğunluğundan”

Tabii, üç sene tedavi gördüm. Allaha şükür o işler bitti. Bir yerlere geldiğiniz zaman etrafınızda olumsuz kişiler oluşuyor. Avrupa’ya gidiyorsunuz, orada bir takım arkadaşlar falan. Bir ara uyuşturucu kullanma durumumuz olmuştu. Zaten yakalanmıştım, biliyorsunuz. Sonra tedaviye gittim, üç sene tedavi gördüm yurtdışında. Bu da bu işin bir parçası olması gerekiyor zannediyorum. Ama arkadaşlarıma, gençlerime tavsiye etmem. Allah düşmanımı düşürmesin. Tükenmişlik, bunalım, hayatın bölümlerinden birisi işte. O kadar insanın içinden geliyorsun odanda tek başınasın, bu bir yalnızlık değil mi sizce?

Tamamen duygu yoğunluğu. Ben bile ne yaptığımı bilmiyorum. Çekiyorlar kameraya, izleyince ben bile şaşırıyorum. Valla ben şarkı söylerken kendimi unutuyorum inanın yani. Çünkü kendimi yaşıyorum o sözlerde. Biraz da hisleniyoruz herhalde. Konserlerim 1-1.5 saat sürüyor. Zaten bir saatte kendimi bitiriyorum ben. Hep peş peşe şarkı söylüyorum. Bir ilk çıktığımda “Hoş geldiniz” derim, ondan sonra hiç konuşmam. Konuşmayı pek sevmem. Şarkı kalmayınca iniyorum sahneden. En başından böyle başladım, böyle gidiyorum, kimseyi taklit etmedim ama beni taklit edenler var herhalde…

Ayça Örer