Betül Tarıman, Bir Neden Bulur Kalp Üzer İnsanı
I.
dikkatimi dağıttığında kuşlar ben ona uyarım
yürümek isterim yol bitmesin
çünkü merhametli kokumu biliyor
yıldız çekiyor bana gelip geçen buluttan
bu gidişle göğü okumakla geçecek kış
ben ona bulutlar alacağım
o bana dualar gönderecek
yaşamak bu diyeceğiz çevremizde birkaç insan
bahçe göğü öğrenecek gıpta ettiği
çünkü o beni dinlemeyi seviyor hiç bıkmaz
hastalanmayayım ister kar örttüğünde üşüyen yerlerimi
çünkü o elif’in türkçesi tersinden okusam
bir melek kanatları yok bana masallar yazdıracak
kendimi bulacağım bende
seveceğim sevmediğim yerlerimi
nedensiz belki kalp seğirmesi gibi
güleceğiz keder gibi sözcüklere
büyümek bu kadar ağrılı ve eskiyken
taşacağız ayaklarımızı sarkıtarak kendimizden
yörüngesinde ben durgun göller gibi
sevineceğiz sınıfsız bir çağ düşlerken
içimizde bir titreme var gibi
yıllar düşleyerek bachmann okuyarak
çevremizde onlarca gül
bunlar hangi tarhın gülleridir bilinir
ama hiçbiri biz değiliz gibi
sınırları sileceğiz gözyaşlarımızla
kan kardeşiyiz ya birbirimizin
II.
çünkü bir neden bulur kalp üzer insanı
insan böyle zamanlarda gülmek ister
çalgılar çalsın ister öpülmeyen dudaklarında
ne yapsam olmaz mucize
savaşlar bitmez en karasından
ben ona sümer’i anlatırım o bana hattuşa’yı
yürümeyi severim sonsuza açılan pencere gibi
o geçer gider usulca yanımdan
çünkü o kıyısız kara parçası deniz görmemiş
pipetiyle kolasını karıştırıyor dalgınlaşırsa
harfler arıyor kendine büyüsün olacak
dünyayı gözlüyor algıları açık
üzülmesin ona bildiklerimi anlatırım
kıyamam koklamak isterim ilenemem
kaçırırım gözlerimi bir kelebeğe
o beni anlamaz çırpınır içinde kelebekler
yağmur olup bahçeme yağar tutar kolumdan sürükler
uzak durmak isterim duramam
bu kadar zorken kendimi yazmak meselesi
o varken açılır güller buradan
Betül Tarıman
İZDİHAM
