Cahit Koytak, Poesie Demoniac

Bir insan boyu yukardan geçiyorum toprağı,
Dünyanın ışığı arkamda kalıyor hep:
Yanlışlar ve doğrularla boyanmış dünyanın.

Şeylerin titreyen örtüsü üzerinde
Dayanmak ve durmak bilmeyen
‘Düşünce’yim ben.

Çıplak kuru bir kemik,
Üzerine söz yazılmış deri,
İnsan beyniyle beslenen ejderim.

Saf olmayan,
Ama saflığa çağıran sanat,
Acı veren tutkuyum,
Maskeler çizen sözlerle.
Yüzlerin ve maskelerin birliğiyim.

Kusursuz bir cinayet tasarlar gibi
Ölçerek atıyorum adımlarımı.
Dokunduğum şeylerde,
Bozduğum sûretlerde
Yok ederek parmak izlerini
Küçük, sıradan hayatımın.

Varım, çünkü yoğaltıyorum dünyayı.
Kader yetişemiyor bana:
Çünkü tırmandığım yolları,
Çıktığım her zirvede zekayı
O örümcek ağırdan merdiveni
Dönüp yukarı çekiyorum hemen.

Ve arkamdan üst üste koyarak
Güzel ve çirkin demeden milyonlarca hayatı
Tırmanıyor kader,
Hatır gönül dinlemeyen avcı,
Almak için boynumu kıran ipten
Ta burçlara astığım
Bu cansız silueti.

Cahit Koytak

İZDİHAM