Ayaklarımızı bağlayıp iplere
Kendi kendimizi astık çocukluğumuzdan
Yakup ve ben
-yakın arkadaş değiliz-
Tahtadan kuşlar yontar,üflerdim uçsunlar diye
Yakup kurbağaları dinler, ben karanlığı severdim
Etrafımızı çevirirdi yetişkin bakışları
Çeşit çeşit ateşler görürdük, çeşit çeşit balkonlar
Yakup Yakup olarak kalmak isterdi
Ben Yusuf olmak
Kendimi kuyulara atardım
Kalbimi emanete bırakmış adamlar
Uzanır çekerdi ensemden
Büyüyen orada kalır
Çocuk hep aynı çocuk olarak çıkar kuyudan
Cengizhan Genç,Dergâh 311
İZDİHAM