-Buradaki insanların nasıl olduklarını soracak olursan, sana, ‘her yerdeki gibi’ derim. İnsan soyu yeknesak bir şey. Çoğu yaşayabilmek için vakitlerinin bir bölümünü çalışarak geçiriyor ve özgürlükten artakalan o birazcık parça da onları o kadar ürkütüyor ki, ondan kurtulmak için her türlü çareye baş vuruyorlar. Ey insanın alınyazısı!
-Ancak, saygı kazanmak için sıradan halk denen şeyden uzaklaşmayı gerekli sanan kişinin, yenileceğinden korktuğu için düşmanından saklanan ödlek kadar yerilmesinden yanayım.
-Her ağaç, her çalılık çiçeklerden bir demet; enfes kokuların denizinde salınıp dolaşmak ve bütün besinini burada bulabilmek için insanın mayıs böceği olası geliyor.
-Böyle mi olmalıydı: İnsanın mutluluğunu oluşturan şey, aynı zamanda kederinin de kaynağı mı olmalıydı?
-Evet, bir gezginim yalnızca, yeryüzünde bir hacı! Sizler bundan daha fazla bir şey misiniz?
-Gülümsüyorum şu yüreğimin haline ve yine de onun istediğini yapıyorum.
-Her şey, binlerce biçimle kaplanmış ve bu durum karşısında insanlar evceğizlerinde barınıp birlikte yaşıyorlar ve akıllarınca engin dünyaya hükmediyorlar!
-Ebedi yaratıcının ruhu, erişilmez dağlardan, kimsenin ayak basmadığı ıssızlara, bilinmez okyanusun enginlerine kadar eser ve sesini duyan ve yaşayan her bir toz parçacığına sevinir.
-Ah bir zamanlar, kaç kez, üzerimden geçen bir turnanın kanatlarıyla uçsuz bucaksız denizlerin kıyılarına varmanın, sonsuz olanın köpüren kupasından bu kabaran yaşama sevincini yudumlamanın ve her şeyi, kendi içinde ve kendi aracılığıyla meydana getiren varlığın mutluluğunun bir damlasını olsun, tek bir an için, gönlümün sınırlı gücünde hissetmenin özlemini yaşadım.
-Evet Wilhelm, bazen bir an için kalkıp gitme, bağlarını koparma cesaretini buluyorum kendimde -keşke nereye gideceğimi bilsem! Herhalde giderdim.
Betül Düşgün’e teşekkür ederiz.
İZDİHAM