Gökhan Özcan, Gözümüzün Bağı

“Nasıl oluyor da gerçeği bildiğinden bu kadar emin olabiliyorsun?” diye sordu oturan. “Bir şeyden emin olmanın gerçekle ne ilgisi var!” dedi ayaktaki.

“İnsanların düşünceleri çoğunlukla kendilerini huzurlu kılacak tarzda kurulmuştur. Çoğu insan için doğruluk ikincil bir öneme sahiptir” diyor Bertrand Russell.

Her şeyin cevabını bildiğinden o kadar emindi ki, zihninin klavyesinde soru işareti tuşu örümcek bağlamıştı.

Öyle görünüyor ki, bu zamanın insanlarının başını en çok ‘bilmek’ fiilini kullanarak kurdukları cümleler belaya sokacak. Cehaletin en büyük silahı haline geliyor hızla bu fiil… Ne olursa olsun hep bildiğini düşünenlerin, biliyor olmanın konforundan asla vazgeçmeyenlerin dünyasında; bilmiyor olmanın açabileceği bütün hayırlı kapılar tabiatıyla hep kilitli kalıyor ve kalacak. Belki garip ama gerçek; o kapıları açık tutan şey, hepsi sonuna kadar birer gerçek olan insanca yanılgılarımızdır. Her bir yanılgı, dizlerimizdeki çocukluk yaraları gibi büyüklüğü nispetinde acıtır canımızı. Ve işte o acılardan hayat bulur aslında, bizim güneşin aydınlığına doğru bütün kanat çırpmalarımız.

“Hiç merak ettiğin oluyor mu?” dedi eli çenesinde olan. “Neyi?” diye sordu eli cebinde olan. “Herhangi bir şeyi!” dedi eli artık çenesinde olmayan.

Uçurtmanın ipinin kopma ihtimali insanların korkusudur; ne uçurtmanın böyle bir endişesi vardır, ne gökyüzünün.

Onlara ekmek verdiği için her akşam kapısının önünde onlarca kedinin bekleştiği insanlar vardır; bir gün o kişi ölür, sonraki günlerde evinin önünde öylece bekleşir durur o kediler. Bir şair hayata veda ettiğinde; sanki şiirleri her akşam gelip evinin önünde, tıpkı o kediler gibi mahzun bekleşiyorlarmış gibi gelir bana hep.

Ülkü Tamer, geçtiğimiz hafta dünya hayatını tamam edip ebediyete göçtü. Bir şiir devrinin tadını, rengini, kokusunu son yaşatanlardandı. İçine ‘şiiriyet’ katarak yaptığı şiir çevirilerini de severdim. İşte şiirlerinden bir şiir:

Geceleyin karanlıkta
Suya attım ben sesimi
Türkü oldu birdenbire
Denizinden geçen gemi
Geceleyin karanlıkta
Gülümsedim buluta ben
Saçlarına düşen yağmur
Gökkuşağı oldu birden
Geceleyin karanlıkta
Yıldız tuttum gök içinde
Işığını sana vurdu
Bir gül açtı yüreğinde

Ve işte şiir çevirilerinden bir çeviri, şiir Cesar Vallejo’ya ait:

İnsanı çocuklara bölen öfke,
çocuğu eşit kuşlara bölen,
kuşu, küçük yumurtalara;
yoksulun öfkesi
bir zeytin taşır iki üzüme karşı.

Bir de şunu düşünün; bir çığlık âlemde yankılandığında sessizlik ne hisseder?

Artık kimsenin sahip çıkmadığı duyguları yaşatmak için kalbine fazla mesai yaptıran insanlar da var.

“Gelen geçti, kalan yok” dedi meczup, “devran daim, inen yok!”

Gökhan Özcan

İZDİHAM