Halil İbrahim Kuruçay: Ahraz bir Bohça

Çingene kadınlarının sırtlarında taşınıyorum, 

bir hiçlik adeta bendeki çığlığımı duymayan sizlere

söylenmezken ölümüm radyoda 

kalbimdeki söküğü teğellemeye kelimeler yetmez

dün gece kara bir kefen gibi üzerime giydiğim 

allı pullu sen, yıldızlara konu olan sen, gölgeme çelme takan sen 

yaşıyorum san diye, 

gördüğüm rüyadan kendimi cimcikliyerek uyandırdığım ben 

hiçlikte buluşalım ben ki o zaman taşırım ahrazlara seni

karşımdaki masada seni görürken ben 

dostumun gözlerinde mutlu olurken hüzünlendim bir seher vakti

söz verdim kendime dede mesleğinden kalma bir iğne ve iplikle 

güneş sana yünden yazlık bir sako dikeceğim hemde naftalin kokulu 

belki üzerine giyinemeyeceksin, avuçlarına sinecek emeğim 

terk ederken seher vakti bir ölümü

ölüm ki keyiflidir, 

ölmesini bilene.

izdiham