Nuh tufanında gemiye binmeden son anda pişmanlık yaşayan ve gerçeği son anda fark etmiş gibiyim, yüreğimin aynasından bakıyorum kendime. İçim kırık dökük ve cam kırığını içimde hissediyorum.
Narkoz sonrası saçma sapan konuşanlar gibi saçma sapan cümleler çıksın ve tarihe de not düşülmesin, çünkü; anlaşılmak değil ki amacım, içimin ağrısına , Didem Madak misali şiirler yazmak. Yüreğimin içine arkeolojik kazılar yapmak ve keşkelerden anıtlar çıkarmak değil amacım sadece sebepsiz ve çünküyle başlayan cümleler.
Çünkü; doğmak maratondur. Sömürge ülkesi siyahi koşucuların halklarının öfkesini kusması gibi koşmaktır. Hayat mücadelesine kusar gibi koşmak,aşka ve ölüme koşmaktır.
Çünkü; insanın cenneti çocukluğudur. Dokunduğu kadından öte her şeye isimler vermektir.
Çünkü; büyümek kirlenmektir. Günahlara bulaşmaktır.
Çünkü; her şeye sahip olamıyor insan,tek sahip olması gereken vicdanı olmasına rağmen.
Çünkü; insan anlaşılmak yerine sarılmak istiyor. Sevildiğini hissetmek, Allah’ı bile pencereler ardında aramaktan yorulduğundan kanlı canlı görmek istiyor insanların gözlerindeki değerini.
Çünkü; ölüm uykunun sevilmeyen üvey kardeşi ve onunla karşılaşan insanlar, bir peygambere ve hatta cennete inanmak istiyor. Sevdiklerinin çürüyor olduğu gerçeği yakıyor insanın içini.
Çünkü; acı paylaşılmıyor, paylaşıldıkça çoğalıyor.
Çünkü; derdini kuşlara anlatan bir peygamber gibi ”insan anlaşılmak istiyor.”
İbrahim Tekpınar
İZDİHAM