4 Mart 2016

Ingeborg Bachmann, Duvar Arkasında

ile izdihamdergi

Kar olarak asılıyorum dallardan
Vadinin baharına,
Soğuk bir kaynak olarak dolanıyorum rüzgârda,
Nemli düşüyorum çiçeklere,
Bir damla olarak,
Türeyenler gibi
Bir bataklığın etrafında.
Ben, o durmadan ölümü düşünenim.

Uçuyorum, çünkü usulca yürüyemiyorum,
En sağlam yapılarının arasından gökyüzünün
Ve direkler deviriyorum ve duvarlar oyuyorum.
Uyarıyorum, çünkü geceleri uyuyamıyorum,
Denizin uzak sesiyle uyuyamaz diğerleri.
Şelalelerin ağzına çıkıyorum
Ve dağlardan gürültülü kayalar koparıyorum.

Büyük dünya korkusunun çocuğuyum,
Barışa ve sevince asılan.
Çan seslerinin adım adım gün içerisinde ilerlemesi gibi
Ve tırpanın olgun tarlada.
Ben, o durmadan ölümü düşünenim.