kalbimi nöbetçiler basıyor arthur!
adım geçiyor bütün cinnet haberlerinde
yürüyorum, yürüdükçe ben
istanbul’un topuklarına sıkıyor yağmur
artık
uzunca bir seyahate çıkmıştır günlerim.
lüzumsuz ayrılıklar apartmanı’nda
biliyorum
değişik bir böcek türüdür yalnızlık
yemeğin içinden filan çıkar
öğrendim şimdi hayatı karşılamayı
yerleştirdim tüm acılarımı da
alfabetik sıraya göre
öğrendim her sabah
beni dünyaya biraz daha şair
biraz daha sakat bırakan aynada
tuhaf bir delilik var aynaya bakmakta
ve gereğinden fazla
panzerlerle yarışmakta gözlerim.
uyuyunca geçiyor, diyor
saatin birbirinden çirkin onkiki kızı
son zamanlarda rüyalarım da yara bere
içinde
gözkapaklarıma birer yarabandı
yapıştırırsam, belki bu iyi gelebilir
diye düşünüyorum
aklım, şüpheli bir paket gibi duruyor
kafamda
[hayat bilgisinden bu sene ikmale kaldım canım.
mutluluk kariyerim sona erdi.
bana kaderimin bir yarım volesi mi bu?
rabbime sordum, “ofsayt” dedi]
bana kandan elbiseler dikme anneciğim!
sevgim yıllardır çekirdek çitliyor sıkıntıdan
yaşamak, bende temassızlık yaptı galiba
ya da
hayallerimi yıktı yavşaklar
otopark yapacaklar yerine –belki de
bir alışveriş merkezi.
ben bu gece geç gelicem arthur
orhan gencebay’a söyle: yatsın bu dünya
beklemesin beni.
Merve Burma
İZDİHAM