oğul dediğin, manzaranın en güzeline tâlip olmasıdır babanın
babalar oğullarından nazdar
babalar oğullarından ağlak
yaşadığı yere fazla geldiğini düşünenler
âh kaybedenler
yaşadığı yerde fazlalık olduğunu idrâk edenler
âh gâibolanlar
oğul dediğin, ademle lanetlenen toprağa ilk cülûsudur babanın
kimse şairleri dinlemiyor:
babalar oğullarının kalplerine yük
kendileri bile:
baba dediğin rüzgârının kaldırabileceği kül kadar azap vermeli
şair azapta gerek
gözüme çivi bataydı a oğul
dalmayaydım
dalmayaydım
dalmayaydım
tam batacakken güzelliğine kanılan güneşe
oğul dediğin, kendi dimağını öpmesi, aklına uçuk düşürmesidir babanın
oğullar babalarına sair
babalar oğullarına şair
baba denilen devlet varmış
şairlere yer yokmuş vesair
ne şairliğimi gördünüz ulan!
oğul dediğin, herkesi yargılayacak olan adil olmalı serzenişinde bulunmasıdır babanın
konjonktüre saydırmaktır oğul dediğim
şair sözü elbet. hüve’l baki.
Muhammed Palewi
İZDİHAM