Ömer Ayhan Özdemir, Tüm Vicdanlara Soru
Ben yaşarken vurdular çocukları,
Sahiden olabiliyormuş,
Ben inanmıyorumdum o kadar.
Sahiden vurdular,
Sahiden konusu bile geçmişten açıldı,
Sahiden sebep konuştuk ve sahiden suçladık.
Mesele biraz daha farklı,
Daha derin değil,
Daha başka.
Düşününce kan solumuyor muyuz?
Ciğerlerimize ceset kokusu konuk olmuyor mu?
Konuk umuyoruz.
Ummayan kim?
Bağırmayan, yazmayan, ağlamayan,
Bir kez olsun yumruğu sıkılmış uyanmayan kim?
Nehirlere kan karışmıyor mu?
Biz kan içmiyor muyuz?
İnsan insanla kardeş değilse,
Hiç mi görmedi birini?
Bir başkasına hiç mi çarpmadı?
Hiç mi sığınmadı?
Hiç mi ihanete uğramadı?
Hiç mi ihanet etmedi?
Mesele büyük değil,
Derin değil,
Apaçık, ortada ve dumana karışmış durumda.
Mesele ileri değil,
Pay değil,
Şimdi, acı ve ölü sesleniyor.
Seven insan acır,
Seven insan hisseder,
Seven insan seçer.
Bir tüfeğe susmanın, kurmaktan farkı yok.
İnsan babasını öpüp tartışmalı diyoruz her zaman,
Ölüsünü öpüp savaşmak olmaz.
İnsan geçmişine hesap sormalı,
Geçmişinden ezilip ölmek olmaz.
Fakat burdaysak,
Fakat böyle okuyorsak ve duracağımız yeri seçebiliyorsak,
Konuşmalıyız.
İlerde bir soru sorarlarsa çocuklarımız:
Adı,
“Neden artık gökyüzü kırmızı baba?” diye olursa,
Çok ağır susarız.
Şu an ağır susuyoruz,
Neden gökyüzü kırmızı baba?
İZDİHAM
