İlhami Çiçek’e
bütün ölümlerimi kusarak döndüm hayata
çağın salonlarında eskinin hınçlarıyla oturdum
bugüne alışabilmek için tarihi kabul etmem gerekti
boşluğa basmanın tarifsizliğini
acılar birikiyor demenin düşürdüğü basitliği tattım
ne yapaydım bunca şeye, sonucu değiştirmeyen hataydım
küfür de iniyor diye vahyi
kendime yeteyim diye kifafı bıraktım
sadece beni mi sümkürmüştü vakit
şaştım ve bildim, sâlih bir necaset olarak devam ettim
yalanların ad koyup emzirdiği çocuktum
herkesi uyutan masal benden niye esirgendi
durgun bir selâmet yoktu bana
dünyada tutulmanın ifşa edilmiş gizemlere sarıp da
verdiği kederle girerdim yatağa
ümmiydim, alın yazımı başkalarından dinledim
halbuki toyken daha alınları ezip geçen barbar olmak isterdim
cansız kibirlerle, esnek zorbalarla başladım her güne
uyandım işte, gerçekler üzecek
deyince topladım başıma en yüklü kâbusları
üstelik kötülükten torpilliyim ve ayaküstülerim
hep aleyhime işaretli
intibak bir branda olsun bana hesabını yaparken
önümde kendimi eleten tasnif: intikalll intikall intikal
bir pişmanlığın arifesinde yaşayıp giderdim yine de
ses etmeden beklerdim intiharın kara bayramını
ama işte gönlü recm eden bidât, ama canı çürüten humma:
şiir gelip gelip imanımla oynuyor
allah’ın yüzüncü adı inkârdır diye uğulduyor bağrımda
ben: “allahümme’r refike’l alâ”
şiir: “inkâr burada, allah nerede peki”
allah dostu bir kâfirim, derdime anlatamam kimseyi
Onur Bayrak, Şairi Öldürdüler kitabından
İZDİHAM