Kış çetin geçerdi usta efil efil yağardı kar
Her çıtırtı bir kabus gibi takılırdı kulağımıza
Çocuktuk kahramandık sıcak yataklarımızda
Ama güneşle birlikte göle uyanırdı kardeşlerim
O çıtırtılar gelip işerdi herkes uyuduğunda döşeklerine
Böyle inanırlardı anlatırken yüzleri kızarırken bile
Köy düğünlerinde yahni sırası kapardık
Soğuk dolmalar cennet aşı gibi geçerdi boğazımızdan
Çeşmelere koşardık sular korkardı adımlarımızın gürültüsünden
Ve tam gün boyu boşaltırdı içindeki neşeyi avuçlarımıza
Yanan damarlarımıza bağışlardı çatlayan dudaklarımıza
Davullar eşliğinde akardı serinliği
Damat olmayı özledikçe kızarırdı yanaklarımız
Anlardı gün görmüş babalar ve dahi görmüş anneler
Görmezdik ama gül dağıtırlardı bize bakarak
Yanağımıza sürerlerdi en al utangaçlığı
Gururu parlatırlardı kendi içlerinde
Omzumuza vurdukça parmakları
Bilirdik onlar da özlerdi meydanda davul dövdürmeyi
İlk kez bir düğün gecesi ziyaret etti hastalık babamı
Akşam namazıydı baygınlığa geçtiğinde bedeni
Sessizliği ve sesi yer değiştirmişti hatırlıyorum
Usulca devrildiğinde postun üstüne öylece
Bir kabusa hazırlandığımızı anlamıştım
Gözlerindeki bütün damarlar susmuş
Yüreğinde sadece hep duyduğumuz sesi
Siziçokseviyorumçocuklarbenihepsevin
Bendeki tenhalığa rüzgarlar bile sustu
Zor sığdırdım kapıdan minicik gövdemi
İlk kez böyle bağırdım: babam öldü yetişin
Açtığımda ağzımı babam vazgeçmişti uyumaktan
Hasta ve yorgun kalbi acımıştı halimize
Biraz daha uzatmıştı öteler sürgününü
Özcan Ünlü, Birnokta Dergisi
İZDİHAM