sen güveyiydin yalnızlığın, günlerin direğiydin
her pazar soframıza oturan kederdin, incelikliydin
bilinciydin, kendi erkeğini ezberleyen yengecin
elimizden sağanakları tutan gecenin içerlenişiydin
berzah, gül ve sabır tanrısıyla oturup kalkan
insanların vardı, insanların güzeldi sonra senin
sevmenin adamları geçerdi her gece ormanından
sen yalnız bakmayı değil görmeyi de bilirdin
ikliminden süzülen tohum, bilerce göğün kardeşliği
ey güzel gözlü gök işçisi, alfabesi sessizliğin
sana yazılı çocukluğum sıcak gölgesinde geçti
kederiyle kaldım, yenilmekle büyütülen zaferin
suları ıslatan gece kuşlarının sessiz çığlığına
benzerken bunca yokluktan sonra bile ellerin
artık gömdüler dönüşünü vakitsiz bir güz anısına
eski düşler mezarlığında, çiçekleniyor şimdi kalbin.
Salim Nacar
İZDİHAM