Serap Aslı Araklı, Baba İşareti
Serap Aslı Araklı genç bir şair. Ve her genç gibi şimdilerde fotoromanda oynama şansını kaybetti.
içim kendinin çoğu durmadan
dilimdeki sözle yaşıt kalbimin kitabı
ne kadar büyüse eğik aksan ve lâl bendeki bu çocuk
ne konuşsa nerede eğleşse nereye gitse
anneden ân’a yedi menzil baba işareti!–
I
kız yanım camla kesti kendini
ister öp ister şeker ek durmaz kanım
abla da değilim kızkardeş de
hüzün yüzüğüm olmasa
yüzüme doğru uzamaz hiçbir parmağım
II
eğil de bak benim yerime
yerdeki ayna parçalarına
şiir yazan biri olmasam
yirmisindeki bir Cahit Sıtkı bile değilim!
III
kanımı sussam uzağımı düşmüş ilk geceyim
değil annem hiç kimse okşayamaz saçlarımı
yirmi birim dahil her yaşıma bir mendil düşer
IV
anladım, kalbim her aşkta küçük
anladım, içimiz bizden önce konuşur
“baksana, tutma yerin kırık senin!”
anlamadım, bana mı dedin–
kitaplardan vazgeçtim defterler bile yalan
y’az dinlen desen de anlatacağım
y’at kurtul desen de ağlatacağım!
V
daha baştan göl ısınması yazmanın ilk sayfası
kan ile kalem ilk defteri öpüşmenin
yazdıkça yanımda yara bandı bulunduracağım
biliyorum, göz hizası gül imgesi
durmadan yüzümü kanatacağım yazdıkça!
VI
bir şiir bir şiiri: Yerçekimli Karanfil ve Üstü Kalsın
bir şair bir şairi: Cansever ve Süreya
bir şehir bir şehri: Kars ve Ağrı
bir dağ bir dağı: Süphan ve yine Ağrı–
ah, gözlerime dolan her şey kendini bir susmaya bıraktı
sırasıdır, bu gençlik benim değil artık susacağım!
VII
herkes tenine ve dağlara ait bir sonbahar işte
herkes ne dese kendine playback
maalesef ne desem babama geceyim!
Serap Aslı Araklı
İzdiham
