Tuğba Karabıyık, Iraktan Dönen Bir Şiir Hakkında

eve ıraktan döndü adam
çift sürdü, tuğla ördü, kül kokladı
kamburlaştı..
onu huysuz kıldı bir şey
sırtında gömleği, küçülmüş..
tükendi vesvese
safderûn
kınalı uzun sakallı cüzler büyüttü,
diri cüzler.

bir bahar günü gibi adam
inceden buğu
işaret oldu
bomboş yollar, çalı ve pusu

elim uzandı
dokundum hareli bir çocuk
kanımdan sıcak
bihar e şair
barbar, hoyrat
sağanak halde doldu en benim olan
izafsız zifaf
taşın dinginliğine eş, avare
ve çözüldü sırrı
cezr ve meddinde
rûz bêxeyr,
kudret-i kadir
ve balkonsuz hergele
bir kerecik gül..
saplı kalsın o ilk bakışın sessizliği
göğüs kafesimde.
çatlasın tohum
böylece
baş et
büyülü sessizliğinle

kadın bir begonvil
hür bir kale kadın
bir sabah ıslığı
safi bir serçe
hakiki mürdümeriği.
tiryak gibi bir şey
kördüğüm kadın
ceylan alnında yazgı
dağ eteğinde gelincik oldu
adam,
yabanıl
taallûk.
çöl ihtirası adam
kanını boğan iplik
tende zerre
şark çıbanı,
canda cihan..
lunapark tıkırtısı adam,
eski zühül..
oldu,
mahzunlaştılar.

Tuğba Karabıyık

İZDİHAM