Gece yorganını örttüğü zaman bu şehrin üstüne
Sokak lambalarının hepsi aynı anda yanar
Aynı anda suratıma kapanır tüm sokaklar
Gönlümün ortasındaki yirmi yıllık incir ağacı
Yapraklarını serpiştirir zihnimin her köşesine
Çiçekleneceği günden ümidimi kesmiş
Dolaşıp dururum etrafında
Haşırtılar eşliğinde
Kargaları çok sevdim bu soğuk sahrada
Buzulları delip beliren kaktüsleri ve akasya ağaçlarını da
Okşamayı denesem kanım damlayacak yere
Aklım kalacak eğer uzaktan seyredersem
Öyle çok sevdim işte
Bilmediğim diyarlardan esecek sıcak bir samyeli bekliyorum
Zihnimi süpürecek ve kapatacak sokak lambalarını bir bir
Yine gece olacak elbet lakin önümü görebileceğim
Narin kabuklarından kurtaracağım tüm esir meyveleri
Besteleteceğim onları dallardaki kargalara
Kimseler bilmeyecek ne demek istediklerini
Bir kesik açıyorum yavaşça incir ağacımda
Yara yerinden çiçekler açıyor şaşırıp kalıyorum
Kovuğundan işittiğim serçe sesleri yerine
Dillerinden anlayabildiğim kargaları tercih ediyorum
Dibinde oturacağım bir ağacım olmadıktan sonra
Ne yapılır ki kuş cıvıltılarıyla
Bilmiyorum
Ümit Yılmaz
İZDİHAM