*birden kaldırımlardan taşan kalabalıkta onun da olabileceği aklıma geldi. İçimdeki sıkıntı eridi
*sedire oturup radyoyu açtım. Piyano dinlemek istiyordum ama yoktu.sanki bütün dünya konuşuyor, dans ediyor,operaya gidiyordu. Şu kutunun içinde bana piyano çalacak birini bulamıyordum. Yalnızdım.
*doğru hep başkayız.ayak bastığımız her yer dünyanın merkezi oluyor. Her şey bizim çevremizde dönüyor…
* birden içini bir yere,bir şeye geç kaldığı duygusu kapladı. Yirmi sekiz yaşındaydı. Tedirgindi.
*çağımızda geçmiş yüzyılların bilmediği bir yaratık yaşıyor: sinemadan çıkmış insan.
*insan hasta oldu mu kendi etinin bilincine daha çok varıyordu.
*kadınların neden evlendiklerini anlıyorum: yalnız kalmak için
*belki arananın ayak sesleri de bu uğultunun içindeydi
*bence insanın adı onla ilgili en az olan yanıdır. Doğar doğmaz,o bilmeden başkaları veriyor. Ama yapışıp kalıyor ona. Onsuz olamıyor.
*yanılıyorsun “siz” anlanamaz, “sen” anlanılır. Bazı kitaplarda “sizi seviyorum”u okuyunca gülerim. Sanki “siz” sevilirmiş! “sen” sevilir, değil mi?
*bir ara dizimi büküp topuğumu ellemişim. O zaman bana koşmuş.görüyor musun insanların geleceği nasıl ufacık,bilmeden yapılmış bir hareketle değişiyor.
*böyle giderse bu masa sevgilerinin kutsal yeri olacaktı.bir yerleri olması kötüydü.sonra insan kendinin değil, o yerin isteğine uygun yaşamaya başlardı.
* kelimelere herkes kendine göre bir anlam, bir değer veriyor galiba.bu değerler aynı olmadıkça iki kişi iki ayrı dili konuşuyorlarmış gibi olmuyor mu?
*Zengin değilim ben. Paralıyım.
Farkı var mı?
Çok
*dünyada gereğinden çok kadın vardı ama, yalnız bir teki yoktu.
*insanlarda anlayamadığı bir şey de gazete okumalarıydı.neden her sabah içlerini karartmak gereğini duyarlardı acaba?
*böyle içten yalnız çocuklar gülebilir. Bir de deliler…
*insanların yaşantısında önemli olan ayrıntılar değil mi?ayrıntısız yaşayan yalnız bitkiler.
*toplumsal yaratıklar olduğumuza göre,insan toplumlarının da en iyisi bu daracık, sorunsuz,iki kişilik toplumlar değil mi?
*insan kendininkine uygun olmayanı bağışlamaz. Biz, hoşgörüsü olmadığını bile bile,başkalarında kendininkinden ayrıyı bağışlamaya çalışana hoşgörülü diyoruz.
*”görürsünüz,adam olmayacak bu çocuk”,derdi. Konuşmazdım. Sevinirdim. Babam adamsa ben olmayacaktım.
*Londralı kasapla İstanbullu kasap dünyaya aynı gözlerle bakarlar,dedi
*iki insan ayrıldıkları zaman birbirlerinde bir şeyler bırakıyorlardı. Bunu geçen hafta Sacide’nin odasında öğrenmişti.
*yaşamanın güç olduğu bir dünyadan uzağa, çocuklukta tadılmış bir huzura kaçmak gerekti.
*kuşkuluydu. İnsanların kimliği ilk bakışta anlaşılmıyordu. Gözlerinde öyle bir hassa olsun isterdi. O zaman aradığını aldanmadan ne çabuk bulacaktı.
*tutunacak bir şeyi olmadımı insan yuvarlanır.
*olanla yetinilerek,düşünmeden,aramadan yaşanılsın diye yaratılmış bir dünyada yalnızdı
*artık otobüse yetişmesi imkansızdı. Birden sol şakağındaki ağrı yeniden başladı. Yıllardır aradığını bulur bulmaz yitirmesine sebep olan bu saçma, alaycı düzene boyun eğmiş gibi kendini koyverdi. şimdi ona istediklerini yaptırabilirlerdi.
Yusuf Atılgan, Aylak Adam
İZDİHAM