Uzun bir eski zaman dürbünüyle bulutlara dokunurken
Kendimi, bir hayvanı seyreder gibi dinliyorum ve
Her deniz ister istemez kendine döner
“Daha önce söylenmiştir köpük, köpürmeden
Ya bir denizkızı geçer ya da batmış bir geminin sesi”[1]
İlginçtir, karanlıkta daha çok duyulur eşya
İki yüzlü bir maske atılmışsa buraya, düşer
Üstelik doğanın çığlığı girer araya.
İcat edilmiş ateşe küfrediyorum; tekerleğe, merdivene
Çıkıp da inemeyen var gül dikene fazlayken
Herkes aynı yemeği yiyor ya, küfleniyor insanın dili
Nemli kutularda kalplerimi sayıyorken
Şükretmenin bencilliği sarıyor kimilerini.
Bir sembol müdür lades kemiği?
Aklımda tehlikeli addedilen yaratıklar dolaşıyorken
Lades kemiği sembolün ta kendisidir ve alın, size akrepler veriyorum.
Ölü kokuyor sokaklarımız, yanlarından geçiyoruz
Balkonlarımız çok temiz. Aman! Eve çıkıyor bütün yollar.
Çünkü biz bir akreple karşılaşınca, onu öldürmek zorunda kalırız.
[1] : Stéphane Mallarmé
Yusuf Uğur Uğurel
İZDİHAM