Mücahit Danabaş, Ruhefza

Bir daha görüşmeyelim Ruhefza

Senden nefret ettiğim kadar gerçek

Sevdiğim kadar yalansın

Demirden bir yük biniyor

Aşktan yarılmış sineme

Artık çatlamış dudaklarım Adını son kez ansın

Nasıl olmuyorsa olmuyor, takdir elbet hüdanın

Nasip olsaydı eğer

Gökten inerdi yedi kat semanın

Beni boşuna yorma Ruhefza

Kıvrımlarını unuttum şimdi simanın

Baktığım ben değilim aynada

Çehremi unutturur hala kahrın

Yıldız sürüyorum gecelere

Hülyalar bırakmıyor ki yakamı uyuyayım.

Büyüdüm ruhum erdi Kemal’e

Ne kadar yorulduğumu bir sen anlarsın

Sevmiyorum artık seni Ruhefza

Bırak rüyalarımı sensiz kalsın

Gözlerin derin bir uçurum boşluğa açılan

Ne zaman baksam hep karanlıksın

Savurma artık zülüflerini rüzgara

Avutmuyor artık gülüşlerin Ruhefza

Geçtiğin sokakların hepsi tarumar

Sıcaklığını yitirmiş bastığın kaldırımlar

Benim gözümle kendine bir kez baksaydın anlardın

Senden Nasıl vazgeçtiğimi sokakta ki kuşlardan duyardın

Dünya telaşı diyorum saçımda ki aklara

Bilmiyorlar ki seni severken ağarttım

Kurumuş nehir uyandı uykularından

Kaküllerin artık dökülmüyor pınarlara

Gözlerini al koynumdan Ruhefza

Kaktüsleri basacağım üşüyen bağrıma

Mücahit DANABAŞ
İZDİHAM